Stichting Hanne

Vandaag geen Tag maar een Interview met Marlieke zij is van Stichting Hanne.

Toen ik in het ziekenhuis lag nadat Saar was geboren & overleden kregen wij de eerste doos van Stichting Hanne , die doos staat nu thuis en is voor mij goud waard want daar zitten alle spullen van Saar in en ook 1 van de twee knuffel olifantjes die mij nu zoveel waard omdat de andere in het kisje bij Saar lag.

Stichting Hanne is een stichting met een gouden randje die zeker onder de aandacht mag gebracht worden

Voor meer informatie kan je kijken op www.stichtinghanne.nl

Hieronder vind je het verhaal van Marlieke die ook een kindje is verloren net als ik

1. Hoi Marlieke, wat leuk dat ik je mag interviewen. Kun je voor diegene die jou en je blog nog niet kennen, jezelf en je blog voorstellen?

Mijn naam is Marlieke. Mijn blog http://www.mijnmeisjehanne.wordpress.com gaat over ons prachtige dochtertje Hanne en ons leven met en zonder haar. Vorig jaar 10-5-2017, is zij na 41 weken zwangerschap geboren, ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Hanne was prachtig, helemaal compleet. Alles klopte behalve haar hartje, 3 dagen daarvoor is haar hartje ’s avonds waarschijnlijk gestopt, die nacht zijn we naar het ziekenhuis gereden en daar werd bevestigd dat ons zo gewenste meisje was overleden.

2.Waarom ben je gaan bloggen over het moederschap?

9 maanden hadden we uitgekeken naar de komst van Hanne. Na haar geboorte en afscheid had ik geen kindje in mijn armen om aan de wereld te laten zien hoe trots ik op haar was. Ik wilde zo graag aan iedereen laten weten wat zij voor ons betekent, maar ik had niet altijd de kracht om het persoonlijk te vertellen. Ik was in de eerste tijd nog veel thuis, maar wilde via deze weg mensen toch vertellen over de geboorte van ons kindje. Mijn blog is mijn ode aan haar, om aan iedereen te laten zien hoe mooi zo was en hoe ze mijn en ons leven verrijkt.

3. Hoe combineer je het bloggen met je moederschap?

Mijn leven is dagelijks gevuld met Hanne, vanwege de stichting (www.stichtinghanne.nl) die ik in haar naam heb opgericht. Het is fijn dat haar naam op die manier voortleeft. Door de stichting kan ik op een positieve manier bezig zijn met Hanne in mijn dagelijks leven. Regelmatig schrijf ik in mijn dagboek, over de fijne en minder fijne dingen die het onzichtbare moederschap met zich meebrengen en wanneer ik dit wil delen maak ik daar dan weer een blog van.

4.Hoe lang heb je je blog al en hoe kijk je hier op terug? Ben je er tevreden over?

In juni 2017 ben ik gestart met mijn blog. Ik had dit allemaal nooit willen schrijven, maar ik ben blij dat al deze mooie herinneringen op papier staan. Soms lees ik ze terug, met tranen in mijn ogen en wordt mijn hart weer een beetje extra gevuld met de liefde die Hanne mij schonk. Het is fijn om de reacties terug te lezen, van de mensen die met ons begaan waren. Spijt van deze website zal ik nooit krijgen, het heeft er voor gezorgd dat ik mijn gevoel kwijt kon, in de moeilijkste tijd van mijn leven en ik denk ook de deur geopend voor mensen om ons te benaderen. Tevreden zal ik er nooit mee zijn, de inhoud klopt immers niet. Hanne zou nu hier moeten zijn, veilig in onze armen en ik zou het liefst al mijn tijd aan het knuffelen van mijn meisje besteden.

5.Heb je wel eens negatieve reacties gehad op je blog? Zo ja, hoe ga je hier mee om?

Persoonlijk heb ik nooit negatieve reacties gekregen, natuurlijk heb ik via-via wel eens commentaar gehoord op mijn verhalen, maar dat heeft mij nooit tegen gehouden om te blijven schrijven over mijn meisje. Mijn blog heet niet voor niks “Mijn meisje Hanne” hij gaat over mijn gevoelens ten opzichte van mijn dochter. Dat was een bewuste keus, want hoewel Hanne net zo goed de dochter is van haar papa, wilde hij er niet over schrijven, maar vond het prima als ik mijn gevoelens wilde delen. Mijn blog is dan ook vanuit mijn perspectief geschreven, mijn beweegredenen daarvoor zijn oprecht de juiste en de mensen die mij echt kennen weten waarom ik dit doe, dat is het allerbelangrijkst. Ieder kind wil graag een ouder die trots op hem of haar is, dus zal ik altijd over haar blijven vertellen.

6. In de tijd dat je aan het bloggen bent heb je vast een bepaalde werkwijze voor jezelf ontwikkeld, die voor jou het beste werkt. Wat is jouw werkwijze?

Het bloggen is voor mij een uitlaatklep en vooral geen verplichting. Voor mijn gevoel weet Hanne nog steeds dat ik aan haar denk. Ik praat tegen haar en ik schrijf in mijn dagboek, bloggen is dus alleen prettig als ik iets wil delen met lotgenootjes of belangstellenden. Ik heb geen schema’s in mijn hoofd of verplichtingen ten opzichte van het bloggen. De stichting neemt veel tijd in beslag en een blog schrijven doe ik dus nooit omdat het moet, maar alleen als ik er behoefte aan heb.

7.Wat doe je als je een writersblock hebt? Heb je hier wel eens last van en hoe ga je hier mee om?

Het zou mij pijn doen wanneer ik moeite moet doen om over Hanne te gaan schrijven, dat verdient ze niet, wanneer de tijd daar is komen de woorden vanzelf. Wanneer ik geen woorden heb begin ik ook niet met schrijven. Zo kan het gebeuren dat ik een paar maanden niets publiceer en dan weer elke week. Ik heb ook nooit de droom gehad om blogger te worden, de enige verplichtingen die ik voel zijn die naar mijn dochter toe.

8.Heb je een vast rooster als het gaat om blogs te publiceren? Zo ja, hoe vaak in de maand komt er een blog van je uit?

Die vraag heb ik hier boven eigenlijk al beantwoord. Ik heb geen vast rooster en blog wanneer ik graag iets wil delen, de tijd ertussen is dus heel verschillend.

9.Bij een eerdere vraag vroeg ik je hoe je terug kijk op je blogs, wat verwacht je van de toekomst?

Dat is een lastige vraag. Eerlijk gezegd verwacht ik helemaal niks meer. Ik heb hoop voor de toekomst. Hoop dat er een broertje of zusje voor Hanne mag komen. Het gat in mijn hart zal nooit meer gevuld worden, maar een broertje of zusje zou het litteken verzachten.

Verwachtingen zijn moeilijk. Al 3 keer hebben wij een kindje verwacht en verloren (zie: EUG, UIVD, missed abortion). Hoe je ook probeert niets meer te verwachten nadat het al 2 keer mis is gegaan, toch bekruipen je bij de 3e zwangerschap opnieuw gevoelens: ‘stel nou dat het deze keer goed mag gaan, stel nou dat iedereen die zegt dat het deze keer goed komt gelijk heeft, stel nou dat we hier volgend jaar met een kindje in onze armen zitten’, maar dan slaat het noodlot opnieuw toe. Waarom heb ik mezelf weer verwachtingen gegeven, denk je dan. Had ik maar…. . Helaas moet je het leven nemen zoals het komt en kun je het niet altijd positief beïnvloeden. Ik hoop………., maar ik verwacht niks. Dat maakt het leven, naast het verlies van je kindje, zo moeilijk. Niets is zeker dat heb ik aan den lijve ondervonden. Verwachtingen kun je alleen hebben wanneer er vertrouwen is en na het verlies van je kindje ben je dat vertrouwen kwijt. Niemand kan mij meer zeggen dat het goed komt of wat ik mag verwachten, de tijd zal het uitwijzen.

10.Heb je nog tips voor andere bloggers. Wat is belangrijk om te doen als je een blog hebt en wat kan absoluut niet?

Alhoewel ik mezelf niet echt beschouw als een blogger, is het denk ik voor iedereen belangrijk om op te schrijven wat je zelf graag kwijt wilt en niet te gaan bedenken wat een ander graag wil lezen. Zo krijgt de lezer echt jouw woorden op zijn of haar beeldscherm.

Je kan Marlieke vinden op:

www.mijnmeisjehanne.wordpress.com

www.stichtinghanne.nl

Facebook

instagram